er is
een roos
een rose rode
roos
ontloken
ontsproten
in mijn hart
als een kelk
een lachebek
een beker
die vertelt
een vonkend vat
dat al maar
overstroomt
van woorden
rotsvaste
roodgloeiende
honingzoete
woorden
zij is
mijn zingende
mijn springende
fontein
loot van liefde
bron van zijn

mijn roos
ik zou haar
hier
als bruid
naar voren
willen dragen
met opgewekte
toon
haar schoonheid
openbaren
en dan
met klankenkoorts
doen klinken
een juichend
ja
dat in verlangen
overloopt
zie
mijn roos
mijn rose rode
bloem
getooid
in lichtend wit
dat even
bloost

want

er is
een roos
een bloeiende
een maagd
die mij verkoos
een stem
die ik kan
horen
een woord
dat mij vertroost
jonkvrouw
van de stilte
bodem van
gebed
wit
uit zwart
gebroken
licht
uit duister
opgewekt

mijn roos
mijn rose rode
mijn roepende
zij is
de knop
die mij ontknoopt
zij is
de sleutel
die verdraaide
de grendel
die ontsloot
zij brak
mijn zwijgen
open
zij sloeg
mijn twijfel
dood
zij beet
in mij
een wak
en dook
tussen mijn woorden
om daar
een roos te zijn
die sprak

o roze
mijn grote
rode
weergaloze
brand
waarvoor
mijn tong
moet vrezen
want
sprekend
weet ik mij
verlegen
dan wankelt
elke klank
dan raadselt
rond
mijn rede
en kantelt
mijn verstand

er is
een roos
een wit
met rood
gerande
zij spreekt
hier
zichtbaar
zie maar
door mijn
handen
zij danst
lichtvoetig
in het rond
zij heeft
mijn stem
gestolen
zij droeg
mijn zwaarte
waar ik
stond
zij bloesemt
aan mijn lippen
zij ademt
door mijn mond
zij bidt
dat wie
dit geuren
hoorde
iets van God
daarin
hervond

Robert la Boresa